प्रेम(काम)कथा

-

 [•••अकविता•••]

ऊ आफ्नै देहमा

आफ्नै नङ्ग्राले घाऊ बनाउछ

पुराना खाटाहरु कोतार्छ

रग्ताम्य भई

भिकमा प्रेमको याचना गर्छ

प्रतिफलमा दया पाउँछ

देखावटी दया प्रेमको सट्टामा

फगत दयाको अभिनय

…अब

थाहा छ यो दया हो, प्रेम होइन

दयालाई नै प्रेम मान्ने स्वैच्छिक भूल गर्छ

स्वैच्छाले भ्रमको तलाउमा गोता लाउँछ

दयाको अभिनेता, दयाको बदलामा-

आफ्नो वासनाको तृप्ती चाहन्छ

उनको कामाग्नी पनि प्रज्वलित हुन्छ

दमित वासनाले शिर उठाउँछ

कामकथा आरम्भ हुन्छ

…र 

स्खलनहरुलाई प्रेम ठान्ने स्वैच्छिक भूल गरिन्छ


फेरि बितृष्णाको आरम्भ हुन्छ

एकअर्कालाई आरोप-प्रत्यारोपको शीतयुद्ध चल्छ

दुबैले एकअर्कालाई धोकेवाज करार दिईन्छ

…र

कामकथा(प्रेमकथा) अन्त्य हुन्छ


यहि घाउ लिएर

फेरि …

रगताम्य भई दयाको भिखपात्र बोकि 

ऊ शहर पस्छ

पुनः पुनः पुन:

निरन्तर कथा दोहोरिन्छ

तेहेरिन्छ…………

                ×××

~जोगी

२४-अक्टुबर-२०१७~

रेगिस्तान्

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

•••तथाकथित क्रान्ति र मेरा अनुत्तरित प्रश्नहरु•••

-
Image
      [ अ'कथा ] ति न्ताका म साँनै थें । स्कुल पढ्दा ताकाको कुरा हो । केहि दुब्लो ख्य्याउटे, आँखा भित्र गढेका, दारी काटछाँट नगरिएका , हातमा नसा देखिएका खरानी रंगको सोल्डर् ब्याग भिरेर हाम्रो घरमा भात माग्न आउँथें । उनीहरुको शरीरबाट पसिनाको दुर्गन्ध आउँथ्यो ।            तिनीहरू मुट्ठि पारेर आकास तिर फर्काउँदै अभिबादन गर्थे । तिन्ताका तिनिहरु क्रान्तीका कुरा गर्थे । बिद्रोहका कुरा गर्थे । समाजबादका कुरा गर्थे ।  समानताका कुरा गर्थे । युद्धका कुरा गर्थे । म बुझ्दिनथें । के हो समाजबाद ? के हो क्रान्ती ? के हो युद्ध ? के को समानता ?            तिनीहरुको सोल्डर् ब्यागमा के होला ? म घोत्लिरहन्थें । झोलाको फस्नर खोलेर हेर्ने हिम्मत जुट्दैन थ्यो न त सोध्ने हिम्मत । केहि हुन्थ्यो गह्रौं चिज फलाम जस्तो । उनिहरु सुत्दा पनि त्यो झोला च्यापेर सुत्थे । तिनिहरु पिंढिमा सुत्थे । परालको गुन्द्रीमा । म डराई-डराई पिसाब फेर्न उठ्थें । त्यो झोला फेरि देख...
Read more

स्वाभिमान [ लघुकथा ]

-
                      ४४/४५° को रेगिस्तानको उखर्माउलो गर्मिलो घाममा बिरबहादुर उर्फ् बिरे ८२ तल्ले बिशाल गगनचुम्बी बिल्डिङ्गको सिसा पुच्छ्दैथियो । डोरिमा पुल्ली लगाइएको थियो र त्यो पुल्लीबाट ल्याइएको रस्सी कम्मरमा बाँधिएको थियो । घरमा श्रीमती सुत्केरी थिईन् । फोन गर्नुथियो उस्लाई । मुदिर संग एक्छिन समय माग्यो । मुदिरले गोलभेंडा जत्रो आँखा बनाएर साफ हकार्यो र अरबी भाषामा आमाचकारी लगाएर मुख छाड्यो । उस्ले सबै बुझ्यो र पनि नबुझेको अभिनय गर्यो । टुलुटुलु रसिलो आँखाले हेर्‍यो मात्र । दस बाह्र घन्टा निरन्तर त्यो विशाल बिल्डिङ्गको सिसा पुछिसकेपछी । घडी हेर्यो । नेपालमा राती भैसकेको थियो सो उस्ले फोन गरेन । र आफ्नो मोबाइलको प्लेलिस्टबाट गित बजायो र सिंढिमा थपक्क बस्यो । खल्तीबाट एउटा सस्तो सिग्रेट् निकाल्यो र सल्कायो अनि धुवाँ हेर्दै घोत्लिन थाल्यो । उस्को फोनमा एउटा नेपाली गित बज्दै थियो ।  "पश्चिम किल्ला काँगडा, पूर्वमा टिस्टा पुगेथ्यौं । कुन शक्तिको सामुमा कहिले हामी झुकेथ्यौं…?...
Read more

••••कर्म••• { एउटा अ'कथा}

-
Image
         "ऊ" अर्थात "तिमी"; अर्थात "म"; अर्थात "ऊ"; अर्थात "हामी" । यो हाम्रो कथा हो; अर्थात हाम्रो ब्याथा हो; अर्थात हाम्रो जिन्दगी हो । त्रिकाल मत्लब तिन काल । तिन समय । भूत, बर्तमान र भविष्य । यो घटना हो त्रिकाल समयको । अर्थात कालचक्रमा कहिल्यै पनि घट्न नछोड्ने कथा अर्थात ब्याथा । कथाको नियम अनुसार कालचक्रको भूत अंशबाट सुरु गर्छु । ब्याथा एस्तो छ अर्थात कथा……        अनन्त: कालचक्रको एक सुक्ष्म कण बराबरको समयको कुरो हो "ऊ" हो । ऊ एक अर्धचेत प्राणी थियो । सिधा बाटोमा लड्खडाउँदै हिंड्थ्यो । नशामा चुर जँड्याहा जस्तै । थोरै होश जस्तो । थोरै बेहोश जस्तो । अधकल्चो । अधमरो । त्यो शहरमा मात्र उस्लाई हेर्दा निन्द्रामा हिंड्ने रोग लागेको रोगी जस्तो लाग्थ्यो । …तर त्यो शहरमा सबै मानव जातीहरु यहि रोगले ग्रसित पाइन्थ्यो । अरुको कुरा पछि गरौंला । ऊ पात्रमा फोकस गरौं एक्छीन् । ऊ सबैकाम गर्थ्यो अर्धचेतावस्थामैं । नित्यकर्म देखी शास्त्रीय ज्ञान, कुटनिती, राजनीति हरेक क्षत्रमा अब्बल । उस्लाई था थिएन ऊ एक स्लिपवाकर हो जो तन्द्रामा हर चिज गर्छ ...
Read more